Anna Samoxina: Azadlıq və Sakitlik Halında
Anna Vladlenovna Samoxina 1963-cü il yanvarın 14-də Kemerovo vilayətinin Quryevsk şəhərində anadan olub. Onun doğulmasından qısa müddət sonra ailəsi Çerepovets şəhərinə köçüb.
15 yaşında Anna, Yaroslavl Teatr Məktəbinə daxil olub. Təhsil aldığı dövrdə kurs yoldaşı Aleksandr Samoxin ilə evlənib. 1982-ci ildə məktəbi bitirdikdən sonra onları Rostov-na-Donuda yerləşən Gənc Tamaşaçılar Teatrına işə göndəriblər.
1987-ci ildə Anna Samoxina rejissor Georgi Yunqvald-Xilkeviçin Aleksandr Dümanın “Qraf Monte-Kristo” romanı əsasında çəkilmiş “İf qalasının məhbusu” (1988) filmində Meredes rolunu alır. Bu kino debütü aktrisa üçün çox uğurlu olur və 1988-ci ildə rejissor Yuri Kara onu “Qanuni oğrular” filmində çəkilməyə dəvət edir. Fazil İskəndərin hekayələri əsasında çəkilmiş bu film bir çox görkəmli aktyorların iştirakı ilə lentə alınmış və tamaşaçılar tərəfindən böyük coşqu ilə qarşılanmışdı, lakin tənqidçilər tərəfindən eyni münasibət göstərilməmişdi.
Uğur varsa, deməli, uğurdur – və yeni rollar da özünü çox gözlətmir. Anna Samoxinanın maraqlı işləri sırasında Yan Fridin çəkdiyi “Don Sezar de Bazan” adlı kostyumlu filmdəki rolu xüsusi qeyd oluna bilər – burada onun tərəf-müqabiləri Mixail Boyarski və Yuri Boqatıryov olub. Həmçinin Vitali Melnikovun çəkdiyi “Çar ovu” adlı tarixi dramda Anna Samoxina Tarakanova obrazını parlaq şəkildə canlandırıb. 90-cı illərin əvvəlində Anna Samoxinanın müxtəlif janrlarda – komediya, detektiv, döyüş və tarixi filmlərdə – bir neçə onlarla rolu olmuşdur.
Hazırda aktrisa Sankt-Peterburqda yaşayır və kinodan tam uzaqlaşmasa da, bizneslə məşğuldur – ikinci həyat yoldaşı ilə birlikdə sonradan məşhurlaşan “Qraf Suvorov” restoranını açıblar. Bundan əlavə, Samoxina “Diapazon” studiyasının bədii rəhbəri kimi 1996-cı ildə Monakoda keçirilən festivalda “Knyaz Serebryanı” əsasında çəkilmiş “Rus üzərində ildırım” adlı televiziya filmini təqdim etmişdi – bu filmdə Sergey Bondarçuk və Oleg Borisov özlərinin son rollarını ifa etmişdilər.
Bakı haqqında
– Anna, səhv etmirəmsə, bu, Bakıya ilk səfəriniz deyil?
– Bəli, ancaq bu çoxdan olub, iyirmi ildən çox vaxt keçib. O zaman çəkiliş qrupumuz “Qanuni oğrular” filminin premyerasına gəlmişdi.
– Şəhərdə nəyisə görməyə imkan oldumu, yəni indi nəyisə müqayisə edə bilirsiniz, yoxsa əksər qastrolçular kimi gəlib, çıxış edib, getdiniz?
– Təəssüf ki, məhz belə oldu. Amma bu, mənim günahım deyildi, o zamanlar vəziyyət çox gərgin idi və Bakıda bu hər yerdə hiss olunurdu. Hətta kinoteatrda tamaşaçı zalında hiss edilən gərginliyi bu günə qədər xatırlayıram – bizə də keçirdi. Amma indi isə çox xoş təəssüratlar yaşayıram!
– Bəs sizi ən çox nə təsirləndirdi?
– Şəhərinizin necə qurulması, insanların işdən sonra istirahət edə bilməsi üçün nə qədər iş görülməsi. Gecə işıqlandırması isə ümumiyyətlə fantastikadır! Bundan əlavə, sizdə möhtəşəm şərablar və heyrətamiz dərəcədə mehriban insanlar var.
– Bakılı və ya azərbaycanlı dostlarınız olubmu?
– Təəssüf ki, yox. Amma mən, və Sankt-Peterburqda bir çoxları, azərbaycan mətbəxinə biganə deyilik. Ən çox da acı yeməkləri sevirəm və məsələn, acı bibəri yarısına qədər rahatlıqla yeyə bilərəm. Sizin milli stəkanlarınızda (Anna burada “armudu” stəkanları nəzərdə tutur ) çay içmək isə sadəcə zövqdür. İndi artıq bu stəkanlar mənim mətbəximdə də olacaq – onları suvenir kimi aldım! Ümumiyyətlə, mənim Şimali Qafqazda çoxlu qohumlarım var, ona görə nə Qafqaz mətbəxi, nə də mədəniyyəti mənə yad deyil.
– Doğrudan? Yəqin elə bu səbəbdən “Qanuni oğrular” filmində Rita obrazını bu qədər yaxşı oynaya bildiniz?
– Bəs necə düşünürsünüz?! Bu da filmin uğurlu alınmasında öz rolunu oynadı.
Yaradıcılıq haqqında
– Oyun zamanı sizə daha çox zövq harada verir – teatrda, yoxsa kinoda?
– Şübhəsiz ki, teatrda. Xüsusilə də rol artıq “oturuşubsa”, yəni sən onu özündən keçirib, sadəcə yaşayırsansa, artıq oynamaq yox, yaşamaq mərhələsinə keçmisənsə.
– “Məni bərk tut, sev!” tamaşasında tərəf-müqabiliniz Andrey Noskovla qarşılıqlı anlaşma səviyyənizi on ballıq şkala ilə neçə balla qiymətləndirərdiniz?
– Düşünürəm ki, 11 yarımla! Bakıda çıxış etdikdən sonra isə hətta 12 balla! (gülür)
– Bəs niyə tamamilə teatra keçmirsiniz? Axı sirr deyil ki, sizi geniş auditoriya daha çox kino rollarından tanıyır.
– Məsələ də bundadır ki, kinodakı məşhurluq teatr populyarlığından daha genişmiqyaslı və güclüdür. Təkcə Sankt-Peterburq teatr səhnəsində məşhur olmaq üçün illər lazımdır, amma eyni şəhərdə tanınmaq üçün bir filmə baş rol və ya serialda ikinci plan rolu oynamaq kifayətdir.
– Elə buna görə də qırx seriyalı serialda çəkildiniz? Zamanla ayaqlaşmaq istəyirsiniz?
– Əlbəttə! Bunun pis nəyi var? İndi iyirmi yaşı belə olmayan gənclik artıq bilmir ki, Anna Samoxina kimdir. Odur ki, özünü bir daha xatırlatmaqda heç bir qəbahət yoxdur.
– Bəs necə olur ki, vaxtilə deyirdiniz ki, 200 seriyada “görünmək” – bu, intihardır?
– Birincisi, 40 seriya – bu, 200-dən beş dəfə azdır. İkincisi isə – həyat öz düzəlişlərini edir. Bizdə maraqlı ssenarilər var, amma çox azdır. Əsasən, filmlər bu gün Qərb mədəniyyətinə yönəlib, çox səthidir. Adam isə istəyir ki, əvvəllər çəkilən kimi əsl insani hekayələr görsün. Mənə elə bir ssenari təklif olundu – və razılaşdım. 200 seriyada “şumlamaq” isə o zaman mənasız deyil ki, sən hələ yolun başlanğıcındasan. Məsələn, Anastasiya Zavorotnyukun uğurlu nümunəsini götürün. Amma mənim artıq adım var, buna nə mənəvi, nə də maddi ehtiyacım yoxdur. Mənim “Məni bərk tut, sev!” tamaşasında – ya da bizim dediyimiz kimi “Aşiqlərin Mopassanı”nda – belə möhtəşəm tərəf-müqabilim Andrey Noskovla çıxış etməyim pisdir bəyəm?..
– Sizcə, azərbaycanlı gənclərin sizə münasibəti necə oldu?
– Düşünürəm ki, müsbət. Əks halda, ümumiyyətlə, Bakıya gəlməyin mənası olmazdı. Bizim çox ortaq cəhətlərimiz var, mədəniyyətlərimiz daim kəsişib, biz bir-birimizi indiki qədər az yox, daha tez-tez görə bilərdik. Biz, sadəcə olaraq, bir-birimizi darıxırıq və bu vəziyyəti dəyişmək lazımdır! Əgər bizim tamaşamız xoşlarına gəlməsəydi, ikinci gün yenidən gəlməz, ya da bu qədər alqışlamazdılar.
– Siz çox incəsiniz. Özünüzü dietalarla əzaba salırsınız?
– Bu heç nədir, bir vaxtlar elə olmuşdu ki, ümumiyyətlə yeməyi dayandırmışdım, çünki artıq çəki yığmışdım. Nəticədə anoreksiyaya çatdım – bu elə bir haldır ki, yeməyə baxmağa belə dözə bilmirsən. Üç-dörd gün heç nə yemirdim. Üstəlik səhnəyə çıxırdım. Həkimlər dedilər ki, “sərhəddən keçmisiniz”. Onlar belə vəziyyətdən bir çox insanı çıxara bilmirlər, çünki orqanizm artıq yeməyi tamamilə qəbul etmir. Gənc qızlar ölür. Amma mən düşünürdüm ki, hər şeyin öhdəsindən gələ bilərəm – və gəldim də!
– Amma nəticə göz qabağındadır. Neçə kilo arıqladınız?
– Təxminən 15 kiloqram! Heç vaxt piy sovurma ilə və ya hansısa bir şeyi bədənə yeritməklə məşğul olmamışam. Özümə icazə verdiyim yeganə plastik müdaxilə – göz qapaqlarımı etdirmək olub. Qalan hər şey təbidir! (gülür). Halbuki hesab edirəm ki, indiki dövrdə klinikaya getmək – bu artıq manikür salonuna getmək kimi bir şeydir.
– Biz sizi o möhtəşəm uzun saçlarınızla xatırlayırıq. Niyə onları qısa saç düzümünə dəyişdiniz?
– Uzun saçlar məni əsəbiləşdirirdi. Kəkil (çolka) gözümə girirdi, yatanda saçları rezinlə bağlamalı olurdum. Onlarla çox əziyyət var, amma axı artıq belə əziyyətlərə vaxt sərf etmək istəmirəm. Qısa saç düzümü – həm tez, həm də rahatdır. Həmişə kişilərə həsəd aparırdım. Duşdan çıxanda saçlarını bircə dəfə darayırlar – vəssalam, saç düzümü hazırdır! Ümumiyyətlə, mən bu addımı praktiki səbəblərdən atdım. Daxili əhval-ruhiyyəmdən isə tamamilə qara saç rəngi yarandı. Amma indi məni sizin qadınlardan ayırmaq olmur!
Onun xatirəsi həmişə qəlbimizdə yaşayacaq…
