Uğurun Təbəssümü — Çingiz Abdullayevnin Həyatında

“Mənim on səkkiz yaşım olanda özümə bir neçə siyahı hazırladım. Birinci siyahıda səfər etmək istədiyim yüz şəhər vardı, ikinci siyahıda oxumaq istədiyim yüz kitab, üçüncü siyahı isə ən gözəl və maraqlı qadınlardan ibarət idi…”

Çingiz Abdullayev Bakı şəhərində anadan olub. 1981-ci ildə Azərbaycan Dövlət Universitetinin hüquq fakültəsinə daxil olub və oradan “qırmızı diplom”la məzun olub.

Hal-hazırda Çingiz Abdullayev hüquq üzrə fəlsəfə doktorudur, Milli Akademiyanın fəxri hüquq doktorudur, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin katibidir, Azərbaycanın Xalq Yazıçısıdır. Onun kitabları MDB ölkələrində, Baltikyanı ölkələrdə, ABŞ-da və Avropada davamlı olaraq nəşr olunur və yenidən çap edilir. Evli, iki uşağın atasıdır.

— Çingiz müəllim, xatırlayırsınızmı, Fortuna sizə ilk dəfə nə vaxt təbəssüm etdi?

— Əlbəttə, bu unudulmazdır, həmin anın dəqiq tarixini də xatırlayıram: 1994-cü ilin sentyabrı idi. Ümumiyyətlə, 35 yaşına qədər mən cəmi üç-dörd kitab yazmışdım. Peşəkar yazıçı olacağıma çox inanmırdım, baxmayaraq ki, o vaxtdan artıq beş il idi ki, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin katibi işləyirdim. Birdən Rostovdakı “Profpress” nəşriyyatından zəng gəldi, yeni romanın əlyazmasını istəyirdilər. Onlardan xilas olmaq üçün dedim ki, heç nə yazmıram. Həmin dövrdə başım çox ağrıyırdı, minlərlə problemim var idi, oğlum doğulmuşdu, ailəni dolandırmaq barədə düşünməliydim, amma onlar kitab məsələsi ilə mənə basqı edirdilər. Yenə də çox israrlı idilər və nəhayət razılaşdıq ki, onlara ilk iyirmi səhifəni göndərəcəm. Dedim və unududum. Bir qədər sonra yenidən zəng etdilər, o vaxt bağda idim, yazı maşınımla oturub romanın “Müqəddəs olmaqdan yaxşıdır” adlı ilk iyirmi səhifəsini yazdım. Bir müddət sonra yenidən zəng edib qonorar təklif etdilər, mən də zarafatla dedim ki, on dəfə çox da təklif etsələr, yenə yazmayacağam. Bir neçə gün sonra yenidən zəng edib dedilər ki, hər hansı şərtinizi qəbul edirik, sadəcə yazın. Düşündüm ki, bu, Fortunanın mənə verdiyi şansdır, özümü bağlayıb bağda romanı tamamladım. O vaxt bizdə e-poçt yox idi, özüm təyyarəyə minib Moskvaya uçdum. Yuri Dolqorukiy abidəsi önündə əlyazmamı təhvil verdim və ilk həqiqi qonorarımı aldım. Tverskaya küçəsində gəzir, baş verənlərin reallığına inanmırdım, avtomobil salonuna girdim və orada, paltarımın cibində olan pul qədər qiyməti olan maşın vardı… Bu böyük, ən əsası isə xarici maşın idi… Hər iki ovucumu ona qoydum və o anda anladım ki, peşəkar yazıçı olmuşam. O vaxt hər şey dəyişdi: geniş şöhrət qazandım, kitablarım xaricdə çap olunmağa başladı. Ümumiyyətlə, həyatımın belə alınması, məşhur yazıçı olması və sevdiyim işi görərək qonorarlarım hesabına yaşaya bilməyim — bütün bunlar Fortunanın təbəssümüdür.

— Şəxsi həyatınızda ən böyük uğurunuz nədir?

— Dəqiq bilirəm ki, ən böyük uğurum odur ki, mən əlli yaşına qədər valideynlərimin dəstəyini hiss edərək yaşamışam. Atam yaxınlarda dünyasını dəyişdi, ona artıq doxsan yaş yaxın idi, amma deyə bilərəm ki, ən böyük xoşbəxtlik budur ki, kiçik bir oğlan uşağı — mən hələ də özümü belə hiss edirəm — ana və atası ilə birlikdə böyüyür. Və unutmamaq lazımdır ki, ailədə hər kəs sağlam və həyatda olduğu müddətcə, bu ən vacib şeydir. Bütün bunları maddi və ya karyera yüksəlişi ilə məhdudlaşdırmaq düzgün deyil, bu çox vaxt baş verir. Dünyada heç nə ruh rahatlığından daha qiymətli deyil… Bu artıq sıradan söz ola bilər, amma Bernard Şou demişkən, «sıradanlıq — yorulmuş həqiqətdir». Bundan başqa, mən on səkkiz yaşımda özüm üçün bir neçə siyahı tərtib etmişdim. Birinci siyahıda yüz şəhər vardı — inanılmaz şəhərlər, məsələn, London, Sinqapur, Paris, Pekin, Buenos-Ayres — ora getmək arzusunda idim… Və mən bu şəhərlərin hamısına getmişəm. Mənim oxumaq istədiyim yüz kitabın siyahısı da vardı: Orvell, Zamyatin, Haksli — sovet dövründə onları tapmaq mümkün deyildi… zaman gəldi, mən bunların hamısını oxudum. Həmçinin tanış olmaq, söhbət etmək istədiyim ən gözəl və maraqlı qadınların siyahısı da vardı. Bunu da bacardım. Beləliklə, Fortuna mənə kifayət qədər tez-tez təbəssüm edib.

Söhbəti aparan: Rena Yüzbaşı

Fortuna Arxivi 2011.