Milli Konservatoriyanın Rektoru və Bəstəkar Siyavuş Kərimi

Rektor, professor və ən əsası – 54 yaşında yenidən atalıq sevincini yaşayan və buna görə də gəncliyini coşqu ilə hiss edən bir insan. Rəsmi çərçivələrdən kənarda, kabinet həyatından və bürokratik məsələlərdən uzaqda o necə biridir? Mənim həmsöhbətim – Milli Konservatoriyanın rektoru, bəstəkar Siyavuş Kərimi.

– İndiyədək qazandığınız ən böyük uğur Milli Konservatoriyanın rektoru vəzifəsi idi. 54 yaşınızda ata olmağınız bu uğuru kölgədə qoyurmu?

– Əvvəla, mən rektor vəzifəsini uğur adlandırmazdım, bu daha çox bir təyinatdır. Belə bir vəzifəyə təyinat – son dərəcə böyük məsuliyyətdir, çünki demək olar ki, mən milli musiqi mədəniyyətimizin gələcəyi üçün məsuliyyət daşıyan bir şəxsə çevrilirəm.
Uğur odur ki, məsələn, hansısa müsabiqənin qalibi olursan, ya da dünya çempionu. Rektor vəzifəsi – mənə göstərilən etimad və ölkəyə bir töhfə verə biləcəyimə olan inamdır. Heç vaxt bu barədə düşünməmişdim, ağlıma da gəlməzdi ki, Milli Konservatoriyanın rektoru olaram.

– Bəs 50 yaşdan sonra yenidən ata olacağınızı düşünmüşdünüzmü?

– Mən hər zaman istəmişəm ki, çoxlu övladım olsun. Mənim kiçik oğlum – bu bir möcüzədir, bu mənim həyatımın direktorudur! İstəyirdim ki, biz azərbaycanlılar daha çox olaq. Uşaqlar – bu çox gözəldir!
İki oğlum arasında 27 yaş fərq var. Atamla onun davamı olan – sonuncu oğlum, yəni mənim son oğlum arasında isə, hansı ki, ona da atamın adını – Əşrəf adını vermişəm, 95 il fərq var. Ona görə də biz indi evdə hamımız onu “Ataşka” çağırırıq (gülür).

-Bu hadisəyə musiqi aləmində kifayət qədər tanınmış aranjimançı və bəstəkar kimi tanınan oğlunuz Emin Kərimi necə yanaşdı?

-Necə yanaşdı… O, çox sevinir ki, bir balaca qardaşı dünyaya gəlib! Mən, belə desək, şəxsi nümunə ilə göstərdim ki, ata olmaq heç vaxt gec deyil və bu, həmişə çox xoş bir hissdir! Biz onunla artıq üç ildir ki, bu mövzuda “müharibə” aparırıq – ki, o evlənməlidir. Mən də evləndim – bəlkə indi o da ayılar, ailə qurmaq, ər və ata olmaq haqqında düşünər. Hələlik  isə bu mövzuda aramızda yalnız anlaşılmazlıq qalib gəlir.

-Ailədaxili layihələrdən beynəlxalq layihələrə keçək. Səhv etmirəmsə, Sizin belə iki layihəniz olub?

-Bəli, iki beynəlxalq layihəm olub. Biri norveçlilərlə – 1997-ci ildə norveç xoruyla, orada təkcə mən iştirak etmirdim. Sonra 2007-ci ildə latın amerikalılarla, ekvadorlu və çilili musiqiçilərlə – bu isə artıq tamamilə mənim şəxsi layihəm idi. Hər ikisini tam əminliklə uğurlu adlandıraram, çünki hər iki layihə kifayət qədər rezonans doğurdu.

-Mənim xatirimdədir, ilk layihə çoxlu müzakirə və dedi-qodulara səbəb olmuşdu, hətta qarşılıqlı incikliklər də vardı. İndi Norveç layihəsinin iştirakçıları – İlqar Muradov və Brilyant Dadaşova ilə münasibətləriniz necədir?

-İlqar Muradovla münasibətlərimiz əladır, hələ də yaxşı əlaqələr saxlayırıq, bir-birimizə istənilən məsələdə kömək etməyə hazırıq. İkinci şəxs haqqında isə heç nə demək istəmirəm və mövzunu dəyişməyi təklif edirəm.

-Elə isə, danışmaq istədiyiniz bir şey haqqında söhbət edək.

-Mənimlə istənilən mövzuda danışmaq olar! Ümid edirəm ki, digər mövzular da yalnız sizin üçün yox, mənim üçün də xoş olacaq.

-Bağ evinizdəki basketbol topuna baxıram və anlayıram ki, idman barədə danışmağa sizin kifayət qədər sözünüz var.

-Bəli, basketbolu məktəb illərindən bəri sevirəm, eyni zamanda futbolu da.

-Eşitmişəm ki, Siz təkcə idmanı sevmirsiniz, həm də yaxşı futbol oynayırsınız?

-Təəssüf ki, artıq futbol yox – həkimlər qadağan ediblər, ayağımda problem var. “Neftçi” klubunun veteranları ilə bir oyunda, belə deyək, “köhnə günləri yada salmaq” istədim və Maşalla Əhmədovla toqquşdum. O vaxtdan bəri ayağım artıq “futbol ayağı” deyil. Amma sevimli basketbolumda və rus dama oyununda hələ də oynaya bilirəm! (gülür). Hətta Eminin özü də hər zaman mənim öhdəmdən gələ bilmir. Başqa nə eşitmisiniz haqqımda?

-Eşitmişəm ki, bir çox musiqi alətində ifa edirsiniz və bu səbəbdən musiqi dairələrində Sizi “orkestr adam” adlandırırlar…

-Bəli, belə bir şey var. Mən 20 musiqi alətində ifa edə bilirəm – royaldan tutmuş saksofonadək.

-Bəs niyə müasir ifaçılar üçün pulla musiqi bəstələmirsiniz? Axı bu yolla yaxşı qazanmaq olar. Elə oğlunuzun nümunəsini götürün, axı hər zaman Siz ona yox, o da Sizə nümunə ola bilər…

-Bu barədə bir az asudə vaxtımda düşünərəm (gülür). Amma o zaman mən bir mahnını hansı məbləğə yazmalıyam – 15-21 minə? Axı özbaşına bəstəkarlar belə bir mahnıya 5-10 min qazanırsa, mən statusuma uyğun olaraq, ən azı ikiqat artıq almalıyam.

-Amma axı onlar, indiki dillə desək, artıq “reklam olunmuş” şəxslərdir. Məsələn, oğlunuz deyir ki, işin əvvəlində Sizə hətta ondan da az qonorar təklif edə bilərlər.

-Onda o çox səhv edir! Belə olarsa, mən ümumiyyətlə bu işə başlamadan imtina edərəm.

-Sizcə, azərbaycanlı caz pianoçusu İsfar Sarabski Montre caz festivalında beynəlxalq pianoçular müsabiqəsində qalib gəlməklə 2009-cu ildə “Eurovision”da Aysel Təhmurzadənin qazandığı üçüncü yeri əhəmiyyətinə görə kölgədə qoydumu?

-Mən bu gənclə şəxsən tanış deyiləm, amma onun haqqında çox eşitmişəm və onun uğuruna çox sevinirəm. Bu bir daha sübut edir ki, milli caz mövcuddur, yaşayır və kifayət qədər yaxşı inkişaf edir. Bu, mübahisəsiz möhtəşəm bir nailiyyətdir – “Eurovision”dakı uğuru kölgədə qoyur. Həm əhəmiyyəti baxımından, həm də peşəkarlıq səviyyəsinə görə Montre festivalı bir neçə pillə yuxarıda dayanır. Və çox önəmlidir ki, bu qədər nüfuzlu bir müsabiqədə Azərbaycanın adı səsləndi! Sms səsverməsinə əsaslanan müsabiqələri mən heç vaxt ciddi saymamışam. Bu sadəcə bir dəbdir, əyləncədir, amma heç bir halda peşəkar musiqiçilərin ciddi yarışı deyil.

Müsahibəni aparan: Vüqar Vüqarlı

“Fortuna” arxivi, 2009