Fuad Poladov — Böyük Hərflərlə Aktyor.
“Azərbaycanfilm” kinostudiyasında Ayaz Salaevin “Piramida TV” bədii filminin çəkilişləri başa çatmaq üzrədir. Filmdə əsas rolu Azərbaycanın xalq artisti Fuad Poladov ifa edir.
Bu filmdə onun rolu ali komissarın müşaviri, TV kanalının nəzarətçisidir. Film süni müstəqil hesab edilən bir televiziya kanalında baş verən hadisələrdən bəhs edir ki, orada qanunsuzluq hökm sürür. Təbii ki, bu TV kanalının nəzarətçisi və rəsmisi ilə də fantasmagoriya həddində hadisələr baş verir. Fuad Poladov hesab edir ki, bu rol aktyor üçün rəngarənglik və ironiya baxımından çox məhsuldardır. Ümumiyyətlə, filmin rejissoru Ayaz Salaev, düşüncələrdə gözlənilməz dönüşləri olan insan kimi, bu obrazın improvizasiyası üçün geniş imkanlar yaradır.
-Amma dini şəxslər bunun əksini düşünürlər. Onlar aktyorluq sənətini günah sayırlar, çünki bu sənət həyatı təqlid edir… Tarixdə elə dövrlər də olub ki, aktyorları, bağışlayın, ümumi qəbiristanlıqda dəfn etməyiblər. Üstəlik, dini şəxslər insan yaratmağın yalnız Allaha məxsus olduğuna inanırlar…
– Dini şəxslərin teatrı günah sənəti saymaları fikrinə gəlincə, bu, arxaik bir yanaşmadır. Həm din, həm də teatr insan ruhunun qorunması barədə düşünür, bu da onları birləşdirir. Sadəcə metodları fərqlidir, amma məqsədləri eynidir – işığı, xeyiri, gözəlliyi yaymaq.
– Yaxınlarda Türkiyə televiziyasının birinci kanalında sizin baş rolda iştirak etdiyiniz “Dədə Qorqud” teleserialı nümayiş olunurdu. Bu obraz sizə yaxındırmı?
– Türkiyəli kinorejissorların türklərin atası obrazına öz baxışları var… Bu yalnız əbədi həqiqətləri söyləyən bir ağsaqqal deyil, bu, hərəkət adamıdır. Lazım gələndə, türklərin torpağı təhlükədə olanda, o, sazı bir kənara qoyub, qılıncı əlinə alır. Film 12 döyüşdən ibarətdir. Ümumiyyətlə, bu gün Dədə Qorqud mövzusu türkdilli xalqlar, xüsusilə Azərbaycan üçün çox aktualdır. Türkiyəli rejissor məni Ramiz Həsənoğlunun “Hökmdarların məhkəməsi” adlı televiziya filmində Əmir Teymur rolunda görmüş və Dədə Qorqud obrazı üçün məni dəvət etmişdi. Türkiyə filmində Dədə Qorqud heç də yaşlı, ağsaqqal bir müdrik deyil, bu, kamil yaşlarında olan bir insandır – dostuna qarşı ədalətli və mehriban, düşməninə qarşı döyüşkən, bizim dövrümüzə yaxın qəhrəmandır. Məncə, bu çox maraqlı bir obrazdır, lakin mənə bir qədər uzaqdır. Xaraktercə mən daha çox müasir insanları oynamağı üstün tuturam. Ona görə də mənə Dədə Qorqudu oynamaq təklif olunanda tərəddüd etdim – görəsən, qədim bir ağsaqqala çevrilə biləcəyəmmi? Mənə izah etdilər ki, bu dəfə Dədə Qorqud klassik obraz deyil, həm sözə, həm də qılınca sahib olan bir insan kimi təsvir olunur, və mən razılaşdım. Dilimiz də yaxın olduğundan çəkiliş meydançasında heç bir anlaşılmazlıq olmadı. Ümumiyyətlə, mənə elə gəlir ki, biz bir millətik. Sadəcə inkişaf yollarımız fərqli olub – türklər Qara dəniz sahilində, biz isə Xəzər sahilində məskunlaşmışıq. Hər şey onu göstərir ki, ruhumuz eynidir. Dədə Qorqud da bizim ümumi atamızdır və sınaq günlərində ortaya çıxır. O, bilən, anlayan və hərəkət edən bir insandır. Mənim fikrimcə, dramaturji material, hətta tarixi mövzulu olsa belə, müasirliyə yönəlməlidir. İnsanlar öz həyatları, acıları, sevincləri, mənəvi problemləri ilə bağlı cavablar eşitmək istəyirlər. Aktyorların səhnədə yaratdığı həyat modeli tanış olmalı və ən əsası, maraqlı olmalıdır. Əgər tamaşaçı teatra və ya kinoya gəlib darıxdırıcı bir material görürsə, onda nə qədər yaxşı olsa da, mənəvi ideyalara laqeyd qalacaq. Səhnə və ekran üçün nəzərdə tutulmuş material baxımlı olmalıdır. Bu baxımlılıq “Dədə Qorqud” filmində də var. Film yeni ideyalar, yeni estetika təbliğ edir. Türkiyəli kino xadimləri filmin həm uşaqlar, həm də böyüklər üçün maraqlı olmasının tərəfdarıdır. Qeyd edim ki, bu filmdə geniş şəkildə kompüter qrafikasından da istifadə olunub.
– Siz Rus Dram Teatrında uzun müddətdir işləyirsiniz. Teatrın keçmişi və bu günü haqqında nə deyə bilərsiniz?
– Mən o aktyorlardan deyiləm ki, keçmiş teatr dövrlərini idealizə etsin, yenisini isə pisləsin. Mən Rus Dram Teatrına 20 il əvvəl, hər şeyin dağılmağa başladığı bir dövrdə gəldim. Həmin vaxt teatrın əsas potensial tamaşaçıları Bakını tərk etməyə başlamışdılar. Və o zaman teatr gəncləri cəlb etməyin yolları barədə düşünməyə başladı. Bu işdə şou üslubunda hazırlanan bir sıra tamaşalar kömək etdi. Amma bu, teatrın dünya və milli klassikadan imtina etməsi demək deyildi. Məsələn, yaxınlarda bizdə Səməd Vurğunun əsəri əsasında bir premyera oldu. Rus Dram Teatrının repertuarında Şekspir də var, Molyer də, eləcə də Rüstəm və Maqsud İbrahimbəyovlar, Elçin və başqaları da var. Mən optimistəm, düşünürəm ki, bir gün antrepriza üçün də zaman yetişəcək. Son 20 ildə teatrda tamaşaçı dost olub. Onun qarşısında bütün dünya açıqdır. Peyk televiziya vasitəsilə, internet vasitəsilə o, dünya teatrlarının saytlarına daxil ola, onların tamaşalarına, eləcə də dünya kino sənətinin dahilərinin ən yaxşı ekran əsərlərinə baxa bilər. Bu səbəbdən, bu gün tamaşaçının qəlbini qazanmaq daha çətindir. Müasir tamaşaçının zövqü dəyişib. Ona görə də onlara uyğunlaşmaq üçün daim nəbzi tutmaq, repertuarı zənginləşdirmək, sənətkarlığını artırmaq lazımdır. Klassikanı da artıq tamamilə fərqli şəkildə oynamaq lazımdır, yoxsa gənc tamaşaçı onu qəbul etməyəcək.
